Op donderdag 13 augustus kan je gratis naar De Patrick, de openluchtfilm van de Thermosfleskeszomer in de Open Schuren van de Kolonie. Vergeet wel niet te reserveren!
De Patrick was het langverwachte langspeelfilmdebuut van de ondertussen internationaal doorgebroken Vlaamse regisseur Tim Mielants. Nadat hij het succesvolle eerste seizoen van Cordon regisseerde, stroomden de voorstellen vanuit het buitenland binnen. Hij werd gevraagd voor twee seizoenen van Legion, van Noah Hawley voor FX, dat door de Guardian werd omschreven als ‘de beste superheldenserie voor TV’. Verder regisseerde hij ook The Terror voor AMC, een thriller die zich afspeelt op de zuidpool. En alle afleveringen van het derde seizoen van Peaky Blinders. Voor de hoofdrol van zijn eerste langspeelfilm De Patrick wist hij niemand minder dan Kevin Janssens te strikken.
Kevin Janssens (1979) studeerde aan de Studio Herman Teirlinck en speelde zijn eerste belangrijke rol (een bokser in de miniserie King Of The World van Guido Henderickx) al in het laatste jaar van zijn studie. Daarna volgen rollen in o.m. Windkracht 10: Koksijde Rescue, de misdaadserie Missing, Zot Van A. (Jan Verheyen) en Smoorverliefd (Hilde Van Mieghem). Sinds zijn rol in D’Ardennen nam zijn carrière een heuse vlucht vooruit.
Bij de release van De Patrick was de tijd rijp voor een gesprek met Kevin Janssens.
Waarover gaat De Patrick en wie is die Patrick, die jij vertolkt?
Samen met zijn ouders woont Patrick op een nudistencamping. Op een dag sterft zijn vader. Maar hij heeft andere bekommernissen: hij is zijn favoriete hamer kwijt. En wat in eerste instantie een banale zoektocht lijkt, wordt een ware een queeste naar zichzelf. Je zou de Patrick best kunnen omschrijven als een complex personage, maar hij is tegelijk heel eenvoudig. Hij heeft totaal geen ambitie. Hij werkt op de camping, is een soort van eenzaat. Na de dood van zijn vader en tijdens de zoektocht naar zijn hamer, wordt hij door de andere mensen op de camping in een richting geduwd die een totaal oncomfortabele zone is voor hem.
Daar gaat de film ook over: over geen ambitie hebben. Omdat we in een maatschappij leven waar iedereen ambitieus moet zijn. Kevin Janssens
Daardoor komt hij terecht in een existentiële crisis en komen de grote vragen van het leven bij hem naar boven. Patrick is iemand die zijn emoties niet altijd onder controle heeft of het moeilijk heeft om met zijn emoties om te gaan. Hij heeft het moeilijk om met sociale contacten aan te gaan. Het is mooi om te zien hoe iemand vanuit een leven vertrekt zonder zorgen of ambities. Daar gaat de film ook over: over geen ambitie hebben. Omdat we in een maatschappij leven waar iedereen ambitieus moet zijn. Je moet mee met de maatschappij, anders val je van de trein. En Patrick is zo niet. Hij is iemand om soms jaloers op te zijn. Hij is perfect tevreden met zijn leven op de camping van zijn ouders. Maar als er plots iets waardevols wegvalt, is het maar de vraag hoe je daar mee omgaat. En Patrick gaat daar op een hele speciale manier mee om. Hij ervaart een innerlijke chaos en weet niet goed hoe hij daarmee om moet gaan. En dit temidden van al die mensen rondom hem die wél egoïstisch zijn, die wél heel veel willen.
Wat dacht je toen Tim Mielants je het scenario voor De Patrick liet zien?
Toen ik het las, dacht ik meteen dat het echt heel goed was. Maar ik dacht ook: “Waarom wil hij dat ik dit lees? Ik ben helemaal niet dat soort persoon in het echte leven.”
Hoe heb je je fysiek voorbereid op de rol?
Normaal fitness ik elke dag, ik eet ook gezond. De Patrick is niet iemand die een sixpack heeft of die elke dag in de gym zit (lacht). Ik dacht dat ik wel kon bijkomen, maar ik had maar 7 weken om het te doen. Het was vooral niet de bedoeling om te tonen van: zie eens wat ik kan. Ik wilde een mens creëren van vlees en bloed, die geloofwaardig in die camping, geloofwaardig in die familie staat. Uiteindlijk ben ik 17 kilogram bijgekomen op 7 weken. Zo begon het personage te leven. Het was zeer intens.
Hoe ben je eigenlijk zoveel bijgekomen, wat at je tijdens die periode?
Ik ben naar een diëtist gestapt en heb gevraagd: “Ik heb zeven weken de tijd en moet gewicht bijkomen – geen spieren, maar vet.” Hij heeft dan een plan opgesteld om het op een gezonde manier te doen, zo’n 5 of 6 maaltijden per dag met heel veel proteïnen. Maar dan las ik hoe enkele collega acteurs zijn bijgekomen voor bepaalde rollen – zoals Colin Farrel die 20 kilogram bijkwam voor The Lobster. Ik las dat hij veel roomijs at, dus ging Ik Häagen-Dazs smelten in de microgolfoven, zodat ik het kon opdrinken. Ik dronk ook veel donkere Belgische bieren en at veel hamburgers. Het was heftig, ik belandde zelfs in een kleine depressie. Een anekdote. Ik was bij een vriend. Het was toen heel warm en er was een zwembad. Ik wilde even in het water duiken om af te koelen maar bedacht toen dat ik mijn T-shirt moest uitdoen. Foert, dacht ik, en trok alsnog een zwembroek aan. Een vriend van mij stond verderop bij de bar en er kwam een vrouw bij hem, die vroeg: “Is dat Kevin Janssens? Hij is zich aan het laten gaan, hé. Het gaat er precies niet zo goed mee.” (lacht) Toen had ik zoiets van: Ja maar nee, zo ben ik niet. En tegelijk bedacht ik: het wérkt, ik ben goed bezig. De mensen rondom mij begonnen het te zien en het was fijn om te merken dat dit het beoogde effect had. Toch was het een zware periode, ook tijdens het draaien. Maar het heeft zijn vruchten afgeworpen. En het was fijn om dat proces door te maken, om Patrick zo te kunnen weergeven, te kunnen spelen, met alle fysieke en inhoudelijke ongemakken die dat met zich meebrengt. Nu ben ik terug op mijn gewicht. Ik had één maand om alles er terug af te trainen voor een volgend project.
Patrick lijkt zo anders dan je zelf bent, of de rollen die je hiervoor hebt gespeeld.
Ik denk niet dat de Patrick zoveel verschilt van mezelf. Het belangrijkste als acteur is om een personage te creëren vanuit jezelf. Tim gebruikte dat om mij te regisseren. Tim en ik begonnen heel lang te praten over ons leven, over wie ik ben, waar ik vandaan kom, wat mijn angsten zijn en mijn ambities en kwetsbaarheden. Dat heeft me geholpen. Patrick weet wel wat hij wil, maar hij weet niet hoe hij moet omgaan met zijn gevoelens.
Wat is de hamer voor Patrick volgens jou?
Hij is altijd op zoek naar zijn hamer. Het is een projectie van het verlies van zijn vader. Iedereen verwerkt een verlies op een andere manier: sommige mensen eten, sommige drinken, nog anderen wenen in hun sofa. Patrick projecteert het verlies van zijn vader op het verlies van zijn hamer. Dat is één van de mooiste dingen aan dit verhaal.
Patrick is niet echt een verbaal personage, was dat moeilijk als acteur?
Patrick had in eerdere versies meer dialoog dan in het uiteindelijke scenario. Ik zei tegen Tim: “Hij praat te veel, deze man zou alleen het noodzakelijke vertellen.” Als hij iets zegt, is dat alles dat hij hoeft te zeggen… Als mensen tegen hem praten, geeft hij geen antwoord. Hij zit vast in zijn eigen wereld, lerend hoe hij moet omgaan met de dingen.
Denk je dat Patrick een andere man is aan het einde van de film, meer bepaald door zich open te stellen naar Nathalie toe?
Ik denk dat Nathalie de enige is die hem begrijpt en die op een oprechte, eerlijke en kwetsbare manier reageert op hoe hij is. Ze is de enige persoon die Patrick écht wil leren kennen. Zij is de enige bij wie hij zich kan openstellen. Aan het einde is er een nieuwe Patrick die opstaat uit de duisternis.
Was je bang voor het naakt in de film?
In het begin was ik vrij nerveus. Maar de film draait niet om het nudisme. Het speelt zich gewoon af op een nudistencamping, dus is het normaal dat iedereen naakt is. Het naakt zijn werd een kostuum. En het toont ook iets over het karakter; je bent kwetsbaar, je kan je niet verstoppen. Het had wat tijd nodig om aan te wennen, op de eerste dag voor de eerste take, had ik mijn handdoek om. Maar na drie takes deed ik het zonder handdoek. Je verliest nogal snel je verlegenheid. We hadden een fantastische crew en er was een heel respectvolle sfeer op set. Het werd een natuurlijk gegeven dat we allemaal naakt waren op set.
Wat vond je leuk aan het werken met Tim Mielants?
Hij is één van mijn favoriete regisseurs waar ik ooit voor gewerkt heb. Hij is een regisseur die echt van zijn acteurs houdt. Hij is heel oprecht en rechtuit in wat hij wil. Hij vraagt dan ook gewoon wat hij van iemand verwacht, maar altijd met veel respect. Ik vertrouwde hem volledig. Daarnaast brengt Tim ook een ploeg samen van mensen die zo geëngageerd zijn, die zo getalenteerd zijn en zo op hetzelfde niveau zitten, dat ik me heel bevoorrecht voelde om met hen te mogen samenwerken. Er werd op de set steeds een goede sfeer gecreëerd, waardoor je bij wijze van spreken soms zelfs niet meer spelen, het onstaat, het is er gewoon. Je kan dat niet altijd vatten, hoe dat komt. Gewoon door de chemie van mensen die bij elkaar komen. Zalig is dat.
Wat hoop je dat het publiek uit de Patrick haalt?
Veel mensen zien er verschillende dingen in, en dat is goed. Iedereen projecteert andere dingen op Patrick. Je kan deze film niet onder één categorie plaatsen. Het is een drama, het is komedie, het gaat over een existentiële crisis. Er zijn zoveel verschillende lagen in deze film. Ik kan niet wachten om te zien wat de reacties zijn.
